Over Can Escandell

'Ibiza is klein, maar groot genoeg voor veel bijzonders,' Miguel glimlachte en ik hing zowat aan zijn lippen. Ik merkte het direct: hij gaat me weer een geheim vertellen. En, zo bleek later: een heel mooie. 'Als je de weg neemt naar Sant Miguel, zie je aan je linkerhand twee blauw geschilderde keien. Daar moet je afslaan.' De volgende dag sloeg ik inderdaad af en reed het onverharde pad in. Diep in het bos vond ik daar countryhouse Can Escandell.

Eigenaren Toni en Cristina stonden voor hun prachtige eeuwenoude boerderij me op te wachten. Miguel had gebeld dat ik kwam. Ik moet nog vaak aan dat beeld denken van die twee daar voor het tweehonderd jaar oude huis, want het is letterlijk zo: die twee staan altijd voor iedereen klaar. Samen liepen we rond. Het typische Spaanse huis met de dikke witte muren ligt middenin de prachtige natuur. 'Hier vind je de rust van Ibiza', lachte Toni. We liepen naar het zwembad waar de lavendel en de rozen bloeiden. Ik koos uit één van de acht mooie hotelkamers. Of wilde ik liever in het appartement, verscholen in nog meer rust verderop? Ik koos de kamer met de eeuwenoude balken en de muren die al jaren van historie met zich meedragen.

En nu lig ik hier aan het zwembad te genieten van de Spaanse zon. Dankzij Toni en Cristina heb ik de mooiste stille strandjes ontdekt. Ook was ontbijten dankzij de twee nog nooit zo leuk en lekker met al dat vers uit eigen tuin. Ik zucht diep en denk aan gisteravond toen we met z'n drieën nog een cava dronken onder de sterren. 'Ons motto is: 'You deserve it.' Ik knik. Dat vind ik nou ook. En dat geldt hier voor iedereen, elke dag weer. Een eeuwenoud geheimpje verscholen op het eiland.